Eski Dostlar’dan gelmiş.
Daha önce de bir benzerine yer vermiştim ama, gelin bunu da tekrar okuyalım
***
4 tane mum usul usul yanıyordu.
Ortalık o kadar sessizdi ki, mumların aralarında yapıkları konuşmaları duyabiliyordunuz.
Birinci mum dedi ki:
“Ben barış’ım. Ama kimse benim yanmama yardımcı olmuyor.
Sanırım yakında söneceğim”
Sözleri bittikten sonra da alevi hızla azaldı ve sonunda tamamen söndü.
İkinci mum sözü aldı;
“Ben vefa’yım. Ne yazık ki, artık vazgeçilmez değilim.
Onun için bundan sonra yanıp durmamın bir anlamı kalmadı” dedi.
Sözlerini tamamladığında, esen hafif bir rüzgar, onu tamamen söndürdü.
Sırası geldiğinde üçüncü mum, hüzünlü bir sesle dedi ki;
“Ben sevgi’yim. Ama yanacak gücüm kalmadı.
İnsanlar beni unuttu. Değerimi anlamıyorlar artık.
En yakınlarım bile sevmeyi unuttular”
Sevgi de daha fazla beklemeden sönüp gitti.
Ansızın odaya bir çocuk girdi ve üç mumun da yanmadığını gördü.
Onlara dedi ki;
“Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonsuza kadar yanmanız gerekmiyor muydu?”
Ardından ağlamaya başladı.
O zaman dördüncü mum konuşmaya başladı;
“Korkma, ben yandığım sürece öteki mumları da yeniden yakabiliriz. Ben Umut’um”
Çocuk parlayan gözleri ile parlayan ‘umut’ mumunu aldı ve öteki mumları birer birer yaktı.
Umut ışığı yaşamımızdan hiç eksik olmamalı ki hepimiz onunla birlikte Vefa’yı, Barış’ı ve Sevgi’yi yaşatabilelim.
Selam olsun vefa’yı, Barışı, Sevgi’yi umutla yaşatabilene…
Sırasıyla:
Alfred KANTOROWİOZ
Philip SCHWARTZ
Hans REİHENBACH
Walther KRANZ
Von ASTER
Albert ECKSTEİN
Zuccmayer
Holmeister
Carl EBERT
Paul HİNDEMİTH
Dessauer
Rudolf NİSSEN
Erich FRANK
Von HİPPEL
Von MİSES
Fritz ARNDT
Finlay FREUNDLİCH
Freundlich
Dessaur
Kessier
Kantorowicz
İgersheimer
Ernst HİRSCH
Bruno TAUT
Curt KOSSWİG
Fritz BAADE
Clemens BOSCH
Peki yukarıda sıraladığımız bu insanlar kim?
(Devam Edecek)
